پرچ های فولادی ضد زنگ به دلیل محتوای مولیبدن آنها ، مقاومت شدیدی در برابر خوردگی یون کلرید داشته باشید و به ویژه برای موارد بسیار خورنده مانند محیط های دریایی ، صنایع شیمیایی و فرآوری مواد غذایی مناسب هستند. این ماده می تواند در برابر رسانه های خورنده مانند اسیدها ، قلیایی ها و اسپری نمک مقاومت کند و حتی در صورت قرار گرفتن در معرض محیط های مرطوب یا شیمیایی برای مدت طولانی می تواند عملکرد پایدار را حفظ کند. در مقابل ، اگرچه پرچ های آلومینیومی برای جلوگیری از زنگ زدگی ، لایه اکسید خاص خود را دارند ، اما در محیط های قوی اسید ، قلیایی یا اسپری نمکی ، به ویژه در مناطق دریایی یا صنایع شده ، مستعد ابتلا به خوردگی هستند. اگرچه لایه روی از پرچ های گالوانیزه می تواند محافظت ضد Rust کوتاه مدت را فراهم کند ، لایه روی به تدریج پس از استفاده طولانی مدت به تدریج می پوشد یا اکسیده می شود و در نهایت باعث می شود بستر داخلی فولاد زنگ زد. بنابراین ، از نظر مقاومت در برابر خوردگی ، میخ های فولادی ضدزنگ بسیار نسبت به پرچ های آلومینیوم و گالوانیزه برتر هستند.
پرچ های فولادی ضد زنگ دارای مقاومت کششی بالایی هستند و برای محیط های با بار و ارتعاش زیاد مانند سازه های ساختمانی ، کشتی سازی و تجهیزات مکانیکی مناسب هستند. علاوه بر این ، در برابر درجه حرارت بالا مقاوم است ، تغییر شکل آن آسان نیست و از ثبات عالی برخوردار است. اگرچه پرچ های آلومینیومی سبک هستند ، اما از نظر قدرت کم هستند و برای کاربردهای باربری یا استرس بالا مناسب نیستند. آنها همچنین تمایل به نرم شدن در دماهای بالا دارند و بر ثبات ساختاری تأثیر می گذارند. قدرت پرچ های گالوانیزه به بستر بستگی دارد ، اما پوشش روی ممکن است تحت اصطکاک یا ضربه قرار گیرد و باعث کاهش دوام کلی شود. بنابراین ، پرچ های استیل ضد زنگ از نظر استحکام بالا ، مقاومت در برابر دمای بالا و مقاومت در برابر خستگی عملکرد بهتری دارند.
پرچ های فولادی ضد زنگ در محیط های شدید ، چه در آب دریا ، مواد شیمیایی ، دمای بالا یا محیط با دمای پایین ، عملکرد خوبی دارند و می توانند بدون خطر پوشش لایه برداری ، عملکرد پایدار را حفظ کنند و آنها را برای استفاده طولانی مدت مناسب می کند. پرچ های آلومینیومی در محیط های خنثی یا خشک عملکرد خوبی دارند ، اما مستعد عدم موفقیت در محیط های اسید ، قلیایی یا اسپری نمکی هستند و عمر خدمات کوتاهی دارند. لایه روی پرچ های گالوانیزه ممکن است در اثر خراش ، اصطکاک یا خوردگی شیمیایی آسیب دیده باشد و باعث زنگ زدگی بستر شود و نیاز به نگهداری یا جایگزینی منظم داشته باشد. بنابراین ، پرچ های فولادی ضد زنگ برای کاربردهای طولانی مدت بدون تعمیر و نگهداری مناسب تر هستند ، در حالی که پرچ های آلومینیوم و گالوانیزه در محیط های سخت سازگاری ضعیفی دارند.
پرچ های فولادی ضدزنگ از درجه مواد غذایی و استانداردهای پزشکی برخوردار هستند ، غیر سمی و غیر آلودگی هستند و برای فرآوری مواد غذایی ، وسایل پزشکی و صنایع دارویی مناسب هستند. از آنجا که هیچ خطری برای پوشش لایه برداری وجود ندارد ، محصول یا محیط را آلوده نمی کند. پرچ های آلومینیومی ممکن است یونهای آلومینیومی را پس از خوردگی آزاد کنند و برای برخی از مواد غذایی یا کاربردهای پزشکی مناسب نیستند. لایه روی از پرچ های گالوانیزه ممکن است از بین برود و باعث آلودگی شود و برای تماس مستقیم با مواد غذایی یا محصولات دارویی مناسب نیست. بنابراین ، در مناطقی که دارای بهداشت بالا و الزامات ایمنی هستند ، پرچ های استیل ضدزنگ یک انتخاب مطمئن تر هستند.
پرچ های فولادی ضد زنگ هزینه اولیه بالاتری دارند ، اما به دلیل عمر فوق العاده طولانی مدت و ویژگی های بدون نگهداری ، در دراز مدت مقرون به صرفه تر هستند. اگرچه پرچ های آلومینیومی ارزان هستند ، اما در محیط های خورنده به راحتی آسیب می بینند و نیاز به تعویض مکرر دارند و هزینه های نگهداری را افزایش می دهند. پرچ های گالوانیزه هزینه اولیه کمتری دارند ، اما پوشش هنوز هم باید بعد از سایش جایگزین شود و هزینه نگهداری طولانی مدت بیشتر است. بنابراین ، در سناریوهایی که در آن استفاده طولانی مدت یا محیط های خوردگی زیاد مورد نیاز است ، پرچ های فولادی ضد زنگ دارای مزایای کلی اقتصادی بهتر هستند .
